گريه سيب

شب فرو می افتاد

به درون آمدم و پنجره ها را بستم

باد با شاخه در آويخته بود

من در اين خانه تنها ، تنها

غم عالم به دلم ريخته بود

ناگهان حس كردم

كه كسی آنجا بيرون در باغ

در پس پنجره ام می گريد...

صبحگاهان شبنم می چكيد از گل سيب .

پر پرواز ندارم اما دلی دارم و حسرت دُرناها.....

خوشا پرکشیدن ،

خوشا رهایی...